Wij konden hem alleen maar gelijk geven, want wie Steffi over de baan zag huppelen, kon moeilijk ontkennen dat ze dat met grote bevalligheid deed.
"Goed voetenwerk", zou Heinze Bakker droog zeggen.
"Poetry in motion", zou die zanger uit de jaren '60 dat een stuk beter doen.
Steffi bezat een merkwaardig soort schoonheid. Zeker geen klassieke - daarvoor was haar neus te opvallend - maar een unieke. Ze was samen met Gabriela Sabatini het enige juweeltje in het brede veld - met de nadruk op breed - der tennissende dames, door een jonge Richard Krajicek ooit bondig en vleiend samengevat onder de noemer "fat pigs". Als je Steffi zag spelen, wilde je dat ze ging winnen.

En winnen deed ze. Toen ze op vrijdag de 13e augustus 1999 een punt zette achter haar carrière, mocht ze zich de meest succesvolle tennisster aller tijden noemen. Haar waslijst aan prijzen is zo lang, dat we extra webruimte bij onze host zouden moeten kopen om ze allemaal op te noemen. Ze won elk Grand Slam-toernooi minstens 4 keer, was 377 weken lang 's werelds nummer 1, en zette in 1988 de unieke prestatie van een 'Golden Slam' neer (alle 4 de Grand Slams plus de Olympische titel).

Graf's grootste wapen was haar forehand. Die was hard en precies, en werd in bijna elke situatie toegepast. Haar backhand gebruikte ze alleen om te 'slicen'. Ze hád wel een goeie backhand, maar die werd alleen tevoorschijn gehaald in noodsituaties.
Zoals in haar laatste finale, op Rolland garros in juni 1999, toen haar tegenstandster Martina Hingis alle wetten van sportiviteit aan haar laars lapte door over te lopen naar Steffi's helft van de baan, om te bewijzen dat een bepaalde bal niet uit was. Steffi stond er uiterlijk onbewogen naar te kijken, maar je wist: die krijgt Hingis terug. De scheidsrechter besliste in Hingis' nadeel, en ja hoor, een paar minuten later knalde Steffi een backhand langs de verbouwereerde Zwitserse, die zo hard was dat er een schroeiplek op het gravel achterbleef. Je kon haar horen denken: alsjeblieft, krengetje. Dat Steffi verder haar gemoedrust bewaarde en, hoewel Hingis zich als een huilbaby bleef gedragen, zich niet verlaagde tot soortgelijke praktijken, dwong des te meer respect af. Even later kreeg ze onder oorverdovend applaus de trofee overhandigd - haar zesde.

Begin jaren '90 wankelde haar troon, toen Monica Seles, een speelster die door haar vader van kinds af aan gedrild was om tenniskampioene te worden (de man tekende zelfs grappige gezichtjes op de tennisballen om dochterlief maar op de baan te houden), meer toernooien begon te winnen dan Graf. Maar in 1993 bewees een gestoorde Graf-fan dat misdaad soms wel degelijk loont. Op een onbewaakt ogenblik op de Hamburg Open stak hij Seles met een mes in de rug, en hoewel ze ruim een jaar later haar come-back maakte, werd ze nooit meer de oude. Steffi was danig aangeslagen, maar ging toch maar door met tennissen, en winnen - wat kon ze anders.

Over vaders gesproken, ook Steffi's vader Peter mag in dit hoofdstuk niet ontbreken. Zoals het vaker gaat met rijke mensen, wilde hij, verblind door het vele geld dat Steffi binnenbracht, nóg meer hebben, en 'vergat' de belasting in te lichten over een paar gewonnen toernooitjes van zijn dochter. De pers, die drie jaar eerder ook al massaal op hem gedoken was nadat hij zijn handen niet van een 30 jaar jonger naaktmodel had kunnen afhouden, smulde er weer ouderwets van, maar de Duitse fiscus was "nicht amüsiert". Pa Graf verdween achter de tralies.

Met Andre op het strand.

Genoeg hartzeer dus voor Graf, maar ook voor haar gold: ieder sprookje eindigt met een happy end. Net op het moment dat ze haar carrière afsloot tijdens het toernooi van Wimbledon in 1999, sprong onverwachts de vonk met Las Vegas Kid Andre Agassi over en besloten ze het samen te gaan proberen. Volgens sommigen het meest onwaarschijnlijke paar ooit, dat nooit lang stand zou houden. Maar zie hier: 4 jaar later gaan ze nog steeds als een speer en is Steffi in verwachting van hun tweede kind (na een zoon die Jaden Gil gedoopt werd, in oktober 2001).