Ze bleek de talentvolste van het hele stel. Op 13-jarige leeftijd zat ze bij de nationale A-selectie. In 1973 werd ze 21e op de EK, wat tussen al het Oosteuropese geweld als een prestatie van formaat gezien mocht worden. In 1974 won ze vier maal goud op de Nederlandse Kampioenschappen.
"De paardsprong was mijn favoriet," vertelde ze in april 1991 aan Playboy, lang nadat ze haar sportcarrière beëndigd had. "Dat duurde lekker kort, je werd er niet zo moe van. De balk vond ik afschuwelijk. Eén fout en je kunt je nek breken. Mijn maag draaide om in mijn lijf als ik aan de balk begon."

Buiten de sporthal was ze minder bang. "Ik werd als enfant terrible beschouwd. Ik was voer voor de pers, omdat ik nooit een blad voor de mond nam. Die spanningen moesten eruit, begrijp je."
Na de Olympische Spelen in Montreal in 1976, waar ze 25e werd (maar wel tot mooiste sportvrouw ter wereld werd uitgeroepen!), en de NK in datzelfde jaar, waar ze nog twee maal goud pakte, besloot ze op 18-jarige leeftijd om een punt te zetten achter haar actieve carrière.

Met hulp van het NSF kreeg ze een beurs voor het CIOS. "Dat was een fantastische tijd. Het was een gemengde school. De jongens en meisjes woonden wel samen in één flat, maar mochten na 11 uur 's avonds niet meer bij elkaar over de vloer komen. Ja, ja... Vervelend was dat ik nog maar weinig ervaring had, en daarom niet zo goed raad wist met gevoelens als verliefdheid en aantrekkingskracht. Trainen en leren, meer had ik nooit gedaan. Ik wist amper hoe een man eruit zag. Nu kwam ik onder mensen die veel meer levenservaring hadden dan ik. Dat was wel even schrikken."

"Maar op het CIOS ben ik ontgroend. Ik ben veel gaan vragen, gaan zoeken, om maar meer over de echte wereld, over het leven te weten te komen. Want ik was toch wel erg nieuwsgierig. Ik ben blij dat ik dat toen gedaan heb, want ik hou van het leven. Ik doe waar ik zin in heb, ik zoek nog, ik wil alles meemaken."