Ok, die zijn misschien niet allemaal even diepgaand, maar toch zegt het wel wat. Erkende 'stukken' als Bridget Maasland, Georgina Verbaan en Sonja Silva scoren stukken minder! Er ligt de serieuze journalist (zoals wij, ahum) die besluit om een enigszins natuurgetrouw stukje over Daniëlle te schrijven, dus een flinke berg huiswerk te wachten. Maar we hebben ons er doorheen geworsteld en we moeten toegeven: dat was een schone taak, want we vinden Daniëlle een heerlijke vrouw! Niet alleen om te zien, maar uit alle quotes, fragmenten en interviews die we gevonden hebben, komt ook het beeld van een openhartig en lief persoon naar voren. Een vrouw die hard gevochten heeft voor de prijzen die ze in haar sport won, en geen moment de sterallures uitstraalt waar ze gezien haar prijzen die ze als 'babe' won, last van zou kunnen krijgen.

Daniëlle Wilhelmina Overgaag, van 24 maart 1973, is de dochter van een chrysantenkweker uit 's-Gravenzande, in het Westland. De halve familie Overgaag woont daar nu nog steeds, inclusief Daniëlle's hond Boey, en als we deze webpagina mogen geloven, kun je er zelfs om een persoonlijk kaartje plus foto van Daniëlle vragen. Ze heeft twee oudere broers die veel wonnen met wielrennen, en haar aanmoedigden om ook te gaan fietsen. Dat deed ze, op haar zevende. Toen ze tien was, versloeg ze alle jongens van haar leeftijd op haar club WWV (Westland Wil Vooruit), waaronder ene Michael Boogerd. Een andere oud-tegenstander, Sander Gouw, schreef ons eind 2003 dat hij inderdaad vrijwel altijd tweede werd in die tijd, achter Daniëlle. Hij voegde er deze foto's bij, ter illustratie.

Na de lagere school ging ze naar het Westland College in Naaldwijk, waar ze in 1991 haar VWO-diploma behaalde. Hoewel ze beweert door het wielrennen 'nooit echt een puberteit gehad te hebben', verschilde ze in puberaal gedrag zo te horen niet veel van haar door hormonen overmande klasgenootjes. Ze zegt: "Ik zat in zo'n venijnig meidengroepje op school. Ik was een ontzettende kattekop. We hebben anderen bij ons in de klas zo gepest. Daar heb ik echt spijt van. Onderling waren we ook kenaus. Er was altijd strijd. Eigenlijk was het helemaal niet leuk. Gek genoeg vroeg ik me toen ook al af wat mensen van me zouden denken. Dat is toch onzekerheid. Vinden ze me wel leuk, doe ik het wel goed."

Het fietsen ging in ieder geval wel goed, want in 1989 won ze de nationale titel bij de junioren en werd ze derde bij het WK junioren. Haar droom was om op de Olympische Spelen in Barcelona in 1992 een medaille te winnen.
Maar die droom werd wreed verstoord door de eerste echt grote tegenslag in haar leven: vlak voor het evenement kreeg ze last van een slecht werkende schildklier, en kon ze Barcelona vaarwel zeggen. "Ik moest helemaal stoppen met fietsen. Dat was achteraf gezien maar goed ook, want uit een CPK-test bleek dat ik mijn spieren helemaal kapot had gereden. Ik had zo keihard getraind, dat ik tien keer meer schade aan mijn spieren had dan een marathonloper vlak na een marathon. En dat terwijl ik het niet eens had gemerkt. Pijn hoorde gewoon bij mijn leven, ik was eraan gewend geraakt. Ga maar eens 200 kilometer met je kont op dat zadel zitten. Dat doet zeer, hoor!"

Medicijnen hielpen haar er weer bovenop, en langzaam maar zeker werkte ze aan een comeback, terwijl ze tegelijkertijd een HBO-avondopleiding Management & Organisatie volgde. Eenmaal hersteld nam ze weer deel aan o.a. de Tour Feminin en WK's, maar de motivatie was nooit meer dezelfde als die van voor haar ziekte. In 1995 besloot ze daarom haar fiets definitief in de schuur te zetten. Het eerste nieuwe klusje liet niet lang op zich wachten, want shampoofabrikant Andrélon vroeg haar om op te treden in een spotje. Daarin was ze fietsend te zien, met de zon in haar wapperende haren. Om redenen die ons nog steeds niet helemaal duidelijk zijn (slechte copywriter waarschijnlijk), duidde ze zichzelf hierin als 'Pam' aan: "Pam, je haar danst!".

In datzelfde jaar ging ze werken voor Veronica Sportradio als verslaggeefster, en als co-presentatrice van het tv-programma Superelf. Niet veel later deed de Staatsloterijshow haar een aanbod om de assistente van Marc Klein Essink te worden. Als presentatrice van "Staatslot op locatie" trad ze definitief toe tot de rijen der Bekende Nederlanders. Vanaf dat moment kregen ook de roddelbladen voor het eerst aandacht voor haar. Relaties met schaatser Rintje Ritsma, latere Tour de France-winnaar Lance Armstrong en tv-alleskunner Reinout Oerlemans werden breed uitgemeten. Maar: "Dat met Rintje kan je geen relatie noemen. Dat was een blauwe maandag, meer niet. Bij Lance ging het vanzelf. Omdat we allebei fietsen en allebei vrijgevochten types zijn. Dan gebeuren dat soort dingen gewoon. Ik ben zelfs een jaar naar Amerika geweest. Maar dat werkte niet."

In zijn autobiografie "Door de Pijngrens" kijkt Lance Armstrong overigens ook nog eens terug op deze periode. Zijn 'iets afwijkende' verklaring (met een tamelijk hoog macho pig gehalte, als je 't ons vraagt) vind je hier.

En nu we toch in de afdeling "Memories" aangeland zijn - in 2003 klapte ook nog een vierde 'ex' uit de school. In de show van Robert Jensen antwoordde niemand meer of minder dan Hans Kraaij jr. op de vraag of hij ooit iets met bekende vrouwen had gehad: "Nou, met Milika Peterzon natuurlijk, en één avond met Daniëlle Overgaag. Dat zal Reinout niet leuk vinden om te horen, maar het was na een uitzending van 'Sportcafé' die ik gepresenteerd had, en de vonk was overgesprongen met Daniëlle. Het was net uit met Lance Armstrong, en ik was ook net weer vrijgezel. Op een gegeven moment liepen we de parkeergarage in en het bleek dat onze auto's de allerlaatste twee waren in de hele garage. Dus we dachten: hier kan het wel. Dus 20, 25 minuten later rijden we die garage uit, staan daar vijf portiers breed lachend op de camera's te wijzen." Direct de volgende dag riep de leiding van SBS6 Kraaij op het matje, omdat ze vonden dat ie zich 'onwelgevallig' had uitgelaten. Volgens Daniëlle Overgaag ging het "alleen om een zoentje".

Met Reinout Oerlemans verliepen de zaken voorspoediger. "We hebben elkaar ontmoet op een feestje en daarna hebben we contact gehouden. Op een gegeven moment belde Reinout me op om samen iets te gaan eten. We hadden het echter veel te druk en daarom kwam het er maar niet van. We belden elkaar wel veel en stuurden via de mobiele telefoon sms-berichtjes. De eerste keer dat ik echt vlinders in mijn buik kreeg, was toen ik voor de 'Staatsloterijshow' op Curaçao was. Ik kwam op mijn hotelkamer en daar stond een enorme fles champagne van Reinout. Dat was voor mij de reden om wat vaart achter het etentje te zetten."

"Toen de relatie tussen mij en Reinout bekend werd, schreven de bladen af en toe wel vervelende dingen over ons. En dat raakte me soms. Als die verhalen complete onzin zijn, leg je ze meteen naast je neer. Erg vervelend is het als er een kern van waarheid in zit. Zo zaten we een keer op terrasje en toen kregen we een meningsverschil. Niets serieus of zo, maar wij zijn ook gewoon mensen die, net als iedereen, wel eens ruzie hebben. Een week later stond er in een van de bladen een verscheurde foto van ons. Toen voelde ik me erg bespied."

Haar relatie met Reinout Oerlemans betekende het einde van haar carriëre bij de Staatloterijshow, omdat Reinout presentator was van de concurrerende Postcodeloterijshow, en twee loterijen op één kussen, daar slaapt in omroepland blijkbaar de duivel tussen.

Toen Studio Sport haar een baan aanbood als presentatrice van het Sportjournaal zei Daniëlle dan ook ogenblikkelijk ja. Vanaf 1 januari 1999 konden we haar drie ochtenden per week bewonderen in het Ontbijtjournaal, en dat was voor de echte sport- en babeliefhebber genieten met de grote G. Ze spatte van het scherm! (zie ook enkele foto's hieronder.) Dat heel Nederland het daar unaniem over eens was, bewijzen o.a. de titel van "Mooiste Nederlandse Vrouw van 1999" die ze won in het Algemeen Dagblad, de Viva-ster voor de "Sterkste Vrouwelijke TV-persoonlijkheid van 1999", die ze op het Televizier-gala in ontvangst mocht nemen, en de award voor "TV-Babe van het Jaar 2000", die ze namens collega-babesite TV-babes.com overhandigd kreeg van de vorige winnares, Froukje de Both. RTL-programmadirecteur Bert van der Veer drukte zich iets minder elegant uit en zei dat Daniëlle "eruitziet alsof ze elk moment haar blouse wil opentrekken om haar borsten te laten zien".

Zelf vond ze het bij Studio Sport overigens juist vrij stroef gaan, vooral in het begin. "Over presenteren had ik nog veel te leren. De eerste maanden waren erg zwaar. Dat komt vooral doordat ik mezelf geen tijd gun om de dingen rustig onder de knie te krijgen; ik wil het meteen goed doen. Aan de andere kant had zo'n sportverleden ook voordelen. Ik snapte beter dan de rest wat er in de sport gebeurt. Ik weet wat het is om te winnen en te verliezen. Hoe het voelt om een jaar te trainen en dan ziek te worden. Ik weet wat het is om te vallen en hoe het is om genaaid te worden door je eigen ploegmaten. Ik ken het gevoel dat Michael Boogerd had tijdens de laatste Tour had, toen hij na een voorbereiding van een jaar ineens zo'n slechte tijdrit reed en twee dagen later ook nog eens viel, waardoor hij minuten verloor. Ik weet dan wat die jongen denkt en voelt als hij 's avonds in zijn bedje ligt."

In december 2000 verliet ze ze Studio Sport alweer, vrij onverwacht, haar fans bedremmeld achterlatend. Ze woonde inmiddels met Reinout in Amsterdam en wilde zich op haar aankomende gezinnetje concentreren. "Het klinkt misschien vreemd uit mijn mond, maar ik ben niet zo ambitieus. Ik heb het gevoel dat ik van veel belangrijke facetten van het leven al heb geproefd: ik heb een geweldige jeugd gehad, een bevredigende sportcarrière en ik werk nu vier jaar voor de televisie. Als ik diep in mijn hart kijk, wil ik nog één ding ontzettend graag meemaken en dat is: moeder van een groot gezin worden." In mei 2001 werden Daniëlle en Reinout op hun wenken bediend: er werd een zoon geboren, luisterend naar de naam Thijmen James. Vorig jaar beleefde Daniëlle haar tweede echt grote tegenslag: na vijf maanden zwangerschap werd hun tweede kindje dood geboren. Ook hierover vertelde ze, na een stilte, openhartig en ontroerend in de media. Inmiddels lijkt het geluk weer een positieve wending genomen te hebben: eind maart 2004 verwachten Daniëlle en Reinout opnieuw een kindje.

Eerder zei ze over tegenslag: "Je moet diepe dalen kennen om van de mooie dingen te kunnen genieten. Geluk zit vaak in de kleine dingen. Geluk is mijn familie, mijn vriend, de vrienden en vriendinnen die ik heb en natuurlijk mijn hond Boey, een zwarte labrador. Toen ik naar Amsterdam verhuisde, heb ik mijn hond bij mijn ouders gelaten omdat hij op de lap grond achter hun huis vrij kan rondlopen. Elke dag bel ik mijn ouders. Als ik mijn moeder aan de lijn heb en vraag hoe het met Boey is, hoor ik vaak: "Prima, je vader loopt net met hem weg". Dat zie ik dan helemaal voor me. Die hond met mijn pa. Net Jut en Jul en helemaal gek op elkaar. Zo'n beeld is voor mij geluk. Daar kan geen geld of roem tegenop. Geluk is ook 's avonds moe thuis komen en twee van die grote armen van je vriend om je heen krijgen. Dan denk ik: dit is het, meer hoef ik niet!"

Naar drie jaar van de buis te zijn verdwenen, is Daniëlle sinds 18 augustus 2003 weer terug, tot veler genoegen, niet in de laatste plaats dat van ons. Als wij hier op de redactie weer eens de hele dag keihard hebben doorgewerkt, gaat 's avonds steevast de televisie aan, waar op SBS6 Daniëlle te zien is in "Show van Nederland". Er is geen betere manier om even heerlijk te ontspannen. Als we geluk hebben zit in het reclameblok dan ook nog die commercial van Daniëlle, voor Milner Kaas, want die vinden we ook een stuk beter dan die van Andrélon. Ten eerste noemt ze zichzelf geen 'Pam' meer, en ten tweede, maar dat is een kleinigheid, is ze hierin (half) naakt