"Bal!"

"Het was voor de interland Oostenrijk-Nederland dat mijn vader me opbelde en zei: René jongen, zorg nou dat je die paar dagen bij het Nederlands elftal zo dicht mogelijk in de buurt blijft van Rinus Michels. Dat is een wijs man, die veel gepresteerd heeft, van hem kan je wat opsteken.

Afijn, ik liep vanaf de eerste minuut op Schiphol achter Michels aan. Want als-ie wat ging zeggen, moest ik er natuurlijk bij zijn. Maar hij zei niets.

Tot we in de kiosk op het vliegveld door de vieze boekies stonden te bladeren. Precies op het moment dat ik een bladzijde had opengeslagen met daarop een naakte dame in de spagaat, hoor ik plotseling de stem van Michels vlak achter me: "Heb je de kikker gezien?"
Hij bedoelde Der Kicker, het Duitse voetbalmagazine, maar dat begreep ik op dat moment niet. Dus ik zeg: "Nou meneer Michels, ik weet het niet, maar net zat hij nog hier," wijzend op die mevrouw.

Toen de wedstrijd. Ik was reserve, zo slim was Michels ook nog wel, maar dat kwam mij goed uit. Want dan kon ik dicht in zijn buurt blijven. Na een kwartier schreeuwt hij ineens: "Bal!"

Dus ik kijk Joop Hiele aan, maar die snapte het ook niet. Tien minuten later begint Michels druk heen en weer te schuiven en roept-ie weer heel hard: "Bal!"

Dus ik stoot Joop Hiele aan en zeg: "Geef mij effe die reservebal, dan kan ik die dadelijk geven als ie weer roept." Tien minuten later schreeuwt Michels weer keihard: "Bal!"

Dus ik leg die reservebal op z'n schoot. Hij kijkt me aan en zegt alleen maar: "D'r in."
Ik vraag nog aan Michels of ik geen warming up moet doen, want het was een graad of tien onder nul, maar dat hoefde niet. Peter Bosz eruit, ik erin. Koud, zonder opdracht, geen tekst en uitleg.

Ik heb geen pepernoot geraakt. We verloren met 1-0, door dat befaamde eigen doelpunt van Michel Valke. Jaren later ben ik naar Michels toegestapt om te vragen hoe dat nou zat. Hij wist het nog precies, kon zich alle details feilloos herinneren.