Jan de Boer

De Boer ging mee, keepte een goede wedstrijd en werd vaste keus. Drie jaar later reikten zijn kwaliteiten tot een positie onder de lat bij het Nederlands elftal. Vijf caps haalde hij, tot 1932 was hij reserve van Oranje achter de grote Gejus van der Meulen.

De Boer was geen volbloed-keeper. In 1927 had hij zo de balen van de afwachtende rol tussen de palen, dat hij er plots mee stopte.
"Ik was zelfs nog reserve voor het Nederlands elftal. Maar opeens werd alles me te veel, heb ik de handschoenen uitgegooid en ben in het veld gaan spelen."

(…) Hij werd rechtsbinnen in Ajax 6B en werd met dat feestelftal kampioen. Een jaar later speelde de eerzucht weer op en keerde hij terug in het eerste. Die rentree zal met andere belangen te maken hebben gehad. De Boer werd weer reserve van het Nederlands elftal, dat in dat jaar het bijzondere Olympische thuisoptreden in Amsterdam kende.

De Boer's selectie voor het toernooi en Nederland was een dubbeltje op zijn kant. Voor de definitieve selectie van de Olympische ploeg moest hij zich in Antwerpen, bij de jaarlijkse wedstrijd tussen de Rode Duivels en de Zwaluwen, nog eens bewijzen. De Belgische aanvaller Diddens bedierf bijna het feest voor De Boer, die bij een hoekschop wilde springen, door de Belg hard aan zijn trui werd getrokken en de lastpost op een flinke duw tracteerde. De arbiter gaf een strafschop tegen De Boer.