Scheidsrechter Frans Derks liet nooit een Duitse club winnen

Hij wordt ieder jaar een jaar jonger, koopt zijn kleding bij voorkeur in Parijs, Brussel of Amsterdam en verplaatst zich in een sjieke Jaguar of een speciaal voor hem gebouwde Porsche. Hij leeft nog steeds in de geest van de flowerpower, hij is een persoonlijke vriend van de voormalige Rolling Stone Bill Wyman, maar voelt tevens een band met Dolly Parton. Maatschappelijk ging het hem voor de wind als directeur van een schoonmaakorganisatie, een bouwonderneming, een bv die in architectuur doet en een bureau dat economische adviezen geeft.

De vooraanstaande CDA-politicus Piet Steenkamp benaderde hem ooit om voor de christen-democraten in de Tweede Kamer zitting te nemen, maar hij wilde alleen minister van Economische Zaken worden. Naast zijn drukke werkzaamheden runt de overjarige playboy al achttien jaar de volleybalclub Brevok en redde hij als troubleshooter NAC van een faillissement.

Frans Derks werd echter een bekende Nederlander als scheidsrechter. Hij was de lieveling van de spelers en hij werd gehaat door de officials, omdat hij zich immer onafhankelijk opstelde en voortdurend in de clinch lag met de gevestigde orde. Frans Derks was als een notoire querulant doorlopend betrokken bij rellen.

De allerlaatste wedstrijd uit mijn povere voetbalcarričre speelde ik onder zijn leiding. Zelfs dat modale potje MVV-PEC Zwolle was spraakmakend, omdat het lievelingetje van de scheidsrechterscommissie, Jan Keizer, heel a-collegiaal bij zijn baasjes had geklikt. Hij vond dat Frans Derks geen wedstrijden meer van PEC Zwolle mocht fluiten, omdat hij de dochter van de voorzitter zou wippen. Daar is de Volendammer later wel voor gestraft, want Frans Derks heeft hem jarenlang tot op het bot beledigd in de media.

Frans Derks was niet alleen een uitstekend scheidsrechter, maar hij was tevens een kleurrijk mediadier. Hij was zelfs zo kleurrijk, dat hij voor geen enkele functie in het scheidsrechterswereldje in aanmerking kwam toen hij moest stoppen als scheidsrechter. Daar keek Frans Derks overigens niet van op, want hij werd geregeld voor straf naar kleine wedstrijden gestuurd. Desondanks heeft hij nooit een blad voor de mond genomen. Vooral over Duitsers was hij altijd dodelijk: "Voordat mijn vader overleed, heb ik hem twee dingen beloofd. Ik ga nooit voor mijn plezier naar Duitsland en onder mijn leiding zal er nooit een Duitse club winnen. Daar heb ik me aan gehouden."

"Wanneer we over Duitsers spreken, hebben we het over een volk dat mensen als Goethe en Schiller heeft voortgebracht. Na een jarenlange studie kan ik echter slechts één advies geven: geef ze geen duimbreed, want het gebeurt weer. Voor de Europa Cup-wedstrijd Katowic-FC Köln bracht ik een bezoek aan Auschwitz, ik was volkomen van de kaart, dan heb je echt geen zin om nog even een wedstrijd te fluiten.
Het enige dat ik kon doen was die moffenclub niet laten winnen, het werd dan ook een gelijkspel. Na afloop waren ze nog tevreden ook, dan laat je bij die klootzakken ook nog een goede indruk achter."

Deze flamboyante persoonlijkheid werd voorzitter van Dordrecht'90. Het worden weer boeiende tijden aan de Krommedijk, want Frans Derks zal ongetwijfeld willen bewijzen dat hij geen leeghoofd met een grote bek is. Omdat het peloton officials steeds saaier wordt, is de comeback van Frans Derks een geschenk uit de hemel.