De wedstrijd die ADO niet mocht winnen...maar het bijna toch deed

Het betreft het laatste eredivisieduel uit de voetbaljaargang 1967/'68. Er dient bij Ajax te worden gespeeld, dat in die tijd nog over een lekker voetbalstadion beschikt, De Meer genaamd.
In eigen huis zal de Amsterdamse sterrenformatie van de heren Swart, Cruijff en Keizer bij winst op de Hagenezen de titel kunnen vieren en is Europa Cup 1-voetbal een zekerheid. Wordt evenwel verloren, dan knallen bij Feyenoord champagnekurken.

Nu wil het toeval dat een week later de bekerfinale staat gepland. Tussen, jawel, tussen datzelfde ADO en datzelfde Ajax. Zijn de volgelingen van generaal Michels dan kampioen, dan is de Haagse formatie van de Weense maestro Ernst Happel - ongeacht de uitslag van die eindstrijd - al gegarandeerd van uitstapjes in de Europa Cup 2.

Is het evenwel feest in de Kuip geworden, tja, dan moet Ajax de KNVB-beker pakken om op Europees niveau te kunnen avonturieren. En Mokum in de Europa Cup 2 betekent dat de Hagenezen treurig moeten thuisblijven. Kortom, ADO dient in de Meer maar niet te winnen.

De aimabele Haagse voorzitter Herman Choufoer zal dit - een dag voor de wedstrijd - het team wel even duidelijk maken. Aangezien hij toch al zo'n type was dat Einstein ervan zou kunnen overtuigen dat de aarde plat is, kost 't hem amper moeite. De stoïcijnse Ernst Happel zegt op een toon waarmee Sinterklaas kinderen bang maakt: "Kein geloel, verlieren, ja. Mit drei zu eins."

"Maar hoe zit het bij een nederlaag met onze overwinningspremie?" informeert Aad Mansveld - de grote leider van het elftal - argwanend.
"Is geregeld," glimlacht manager Eddy Hartmann.

Een uitstekend voorbereid ADO stapt die zondag in een afgeladen De Meer het veld op. Het kan niet mis gaan. Maar wat gebeurt er? Na drie minuten geeft de Haagse publiekslieveling Harry Heijnen een afgemeten voorzet en Kees Aarts, die nog nóóit een goal met z'n hoofd had gemaakt, kopt 'm er in: 0-1.

"Kees, wat doe je!" roept Heijnen verbijsterd uit. Ernst Happel snauwt op de bank: "Der klootzak." De mond van Eddy Hartmann vormt de O van Ontzettend en Herman Choufoer staart op de eretribune met toegeknepen lippen naar het veld alsof hij op een citroen zit te zuigen.

Doelpuntenmaker Aarts zelf kijkt of het kotsen hem nader staat dan het lachen. Vlak voor rust maakt Ajax weliswaar 1-1, maar Ernst Happel blijkt bij de thee des duivels en meldt met een stem als een afbijtmiddel dat het hele elftal nog niet over voldoende hersens beschikt om een kokosnoot mee te vullen.

De tweede helft verhoogt de bloeddruk nog meer. Johan Cruijff en Sjaak Swart krijgen dotten van kansen, maar voor de zoveelste keer loopt het mis. En als Ajax tien minuten voor tijd een vrije trap mag nemen op de rand van het Haagse strafschopgebied, gaat het voor de zoveel-en-eerste-keer mis. Al laat organisator Aad Mansveld in de Haagse muur een paar fikse gaten vallen ("Niet te dicht bij elkaar, die bal moet erdoor kunnen"), Ajacied Danielsson knalt tegen de paal.

Even later maakt Mansveld ten einde raad maar hands en mag Ajax ongehinderd vanaf elf meter mikken: hè-hè, eindelijk gelukt, 2-1.

Na van schouders te zijn geklommen, zorgt de nieuwe kampioen voor champagne in de vrolijke Haagse kleedkamer, meldt Eddy Hartmann dat vanwege het behalen van Europees voetbal een extraatje wordt uitgekeerd, een bedrag dat warempel even groot blijkt te zijn als een overwinningspremie en is slechts Ernst Happel razend. "Zwei-zu-eins, schrecklich. Ich habe nog so gesagt das es 3-1 moest werden." Want de trainer had voor honderden guldens op die uitslag gewed.